Post Category → Cultuur

Was het nu ’00 of ’10?

… this guy, Mark Fisher, who’s dead now, had this idea about the slow cancellation of the future. I feel like that’s one of the most profound ideas that I’ve come across in the last 10 years of my life, and it seems so palpable that this is occurring.
An example I will often use is, if you take, say, 10 minutes from an obscure film in 1965 with no major actors, and then you take 10 minutes from an obscure film from 1980 where nobody became famous, and you show anyone these 10-minute clips, they will have no problem whatsoever figuring out which one came first. Even a little kid can look at a movie from 1965 and a movie from 1980 and instantly understand that one predates the other.
But if you do that with a film from 2005 and a film from 2020 — again, an obscure film where you don’t recognize the actors — you’re just looking at it aesthetically and trying to deduce which one came first and which one came second. It’s almost impossible.

Dat is een passage uit de jongste Conversations with Tyler, waarin Tyler Cowen de journalist en schrijver Chuck Klosterman interviewt. Klosterman heeft een nieuw boek uit, The Nineties, waarin hij de jaren 1990 beschrijft.

Klostermans opmerkingen over de twee decennia 2000 en 2010 zijn treffend. Een tijd geleden had ik me gelijkaardige bedenkingen gemaakt. Wat is er karakteristiek aan de jaren ’00? Aan de jaren ’10? Ik kon niets vinden, maar schreef dat toe aan mijn beperkte kennis van muziek en andere populaire cultuur.

Klosterman beweert nu dat die twee decennia eigenlijk in zekere zin karakterloos zijn. Ze zijn alleszins minder gemakkelijk te typeren dan de jaren ’60, ’70, ’80 en ’90 van vorige eeuw. Hij wijt het aan het internet en social media, maar geeft toe dat dat misschien een te gemakkelijke verklaring is.

Zoals bijna elke Conversation with Tyler is het interview met Klosterman voor de rest ook interessant. Vooral wie geïnteresseerd is in Amerikaanse cultuur (muziek en sport) vindt er rake observaties. Klosterman geeft toe dat hij zijn jongste boek eigenlijk The American Nineties had moeten noemen.

Ciao of guten Tag?

Jean-Philippe Platteau en Vincenzo Verardi, beiden van de universiteit van Namur, onderzochten de grote verschillen in infectie- en overlijdensratio’s tussen en soms zelfs binnen Europese landen. Zij komen tot de bevinding dat culturele verschillen een rol kunnen spelen, met name de contactfrequentie tussen mensen.

Italianen, bijvoorbeeld, zien elkaar vaker en intenser, vooral in familieverband, dan Duitsers of Scandinaven.

Op basis van bestaande contact matrices, die ook leeftijdsgebonden zijn, simuleren ze dan een re-open strategie voor België, een met een “Italiaans gedrag”, een ander met een “Duits gedrag”.

Corona re-open strategy cultural

De hypothese wordt bevestigd door verschillen binnen Zwitserland, waar de epidemiologische statistieken van het Franstalige, Duitstalige en Italiaanse landsgedeelte eerder aansluiten bij die van respectievelijk Frankrijk, Duitsland en Italië.

De Naamse onderzoekers verwijzen ook naar een opmerkelijke studie van de universiteit van Gent, die aantoont dat een deel van de intra-Europese verschillen te verklaren zijn door genetische variaties.