I would argue that midcentury modern is different, a sort of eternal modern. The end of the road, or at least the end of a very important road.

Dat is Scott Sumner in een recente post op zijn blog The Money Illusion. En de post is het bewijs dat sommige economisten soms ook interessante dingen kunnen zeggen over niet-economische onderwerpen (die dan vaak via een omweg toch iets zeggen over economie).

Scott Sumner (1955) is een monetaire economist die onder meer research deed over de rol van de goudstandaard in de Grote Depressie. Zijn blog The Money Illusion gaat, zo zegt hij zelf, over the “endlessly perplexing problem of monetary policy“. Hij wordt wel eens de “blogger who saved the economy” genoemd omdat hij in de nasleep van de bankencrisis van 2008-2009 bleef hameren op het concept van nominal income targeting (never mind). Hij is ook een buitengewoon scherpe criticus van Donald Trump.

In the post The Eternal Modern kijkt hij vanuit zijn jeugdjaren even lang achteruit als vooruit, +/- zeventig jaar dus. Zijn waarneming:

Art nouveau architecture looked old fashioned. In contrast, buildings designed by Mies van der Rohe still look right up to date, even though we are seeing them through the same 70-year gap as I viewed art nouveau as a child.

Ergens in de jaren 1950-1960 kwamen we tot een soort van stilstand, vindt Sumners:

(B)oth engineers and artists ran out of ideas at about the same time. More specifically, engineers ran out of macro ideas, and artists ran out of ideas for visual experimentation.

Voor architectuur bijvoorbeeld:

The steel framed, glass walled skyscraper was perhaps the most important technological innovation in the history of building, and its aesthetic possibilities were discovered almost immediately. It’s true that computer design has allowed further innovations, including the work of Frank Gehry and Zaha Hadid, but for every one of their postmodern buildings, we continue to build a hundred Mies van der Rohe buildings.

Of kijk voor kunst ook eens, vanuit de jaren 1950-1960, zeventig jaar terug en vooruit:

Abstract expressionism seems radically different from the painting styles of the nineteenth century. But it also represented the end of a road, the end of visual experimentation. Art had been moving toward abstraction for a long time, and once it arrived there was no place to go in a visual sense. After the 1950s, the important innovations in painting were ideas, not visual styles.

Of voor design, verwijzend naar de Barcelona stoel van Mies van der Rohe:

When I was young, a 94-year old chair (from the 1870s) looked like a Victorian antique. Now a 94-year old chair looks completely modern, and always will look modern.

Het resultaat:

Corporations still put 1950s-style abstract paintings on the walls of their 1950s-style office buildings.

Sumner komt tot de conclusie dat het midden van vorige eeuw echt wel een uitzonderlijk tijdperk was, dat de change en can do attitude van weleer nu verdwenen is, en dat we die instelling beter snel zouden terugvinden (de omweg naar de economie):

For better or worse, during the 1970s the US and Europe decided to end their headlong rush toward growth. But in stopping growth, we also stopped (macro) change. And we need to change in order to address problems like global warming.

Boomer-nostalgie? Voor een stuk zeker. Sumner geeft het toe en ik (1960) herken er me alleszins in.
Maar boomers hebben een ding voor op jongere generaties:

I don’t believe old people have any special wisdom. But here’s one thing that young people might not grasp. An old person like me sees images of their youth with a sort of superposition. I see the images as I saw the world at the time, and I also see them through my 2023 eyes.
Suppose you are 25 years old. In 50 years, you’ll see an old movie from 2023 and notice some Tesla cars driving around. By then, the cars will probably look like antiques, but you’ll simultaneously recall when they looked sort of futuristic.
When I watch films from the 1950s and 1960s, I recognize the built environment as being from the distant past, but I simultaneously recall when it was modern.

Sumner is ook een filmovoor. Hij geeft op zijn blog af en toe korte, puntige commentaren op de tientallen oude en hedendaagse films die hij op een of andere manier weet te verslinden.