Beetje rommelige maar eigenlijk zeer diepgaande De Afspraak (Maarten Boudry, Mark Van Ranst en Jan Segers) gisteren dinsdag over het spanningsveld tussen wetenschap en politici, over communicatie in tijden van crisis, en over de beslissing om in België de communicatie voor een groot deel over te laten aan wetenschappers (vergelijk met Frankrijk).

Wat te weinig aan bod kwam: de constructieve onenigheid die inherent hoort te zijn in wetenschap en het tegensprekelijke debat dat politiek drijft. God weet (hij alleen, blijkbaar), dat we binnenkort beide zullen nodig hebben. Ik vrees dat we zowel bij het grote publiek als bij politici nu teveel uitgaan van “wetenschap=weet”, terwijl net nu blijkt dat dat helemaal niet het geval is.

Een recent essay van James Butler in The London Review of Books, Follow the Science (registratie vereist) zegt daar pertinente dingen over:

Both the constructive disagreement intrinsic to science and the adversarial scrutiny necessary to politics disappear in the invocation of science as the ultimate authority – this trick will become familiar in the coming months. An extraordinary emergency requires extraordinary powers; no one disagrees with that. But it is politics, not science, which grants these powers legitimacy. How long will they endure?

Maar, en dat kwam tussen de lijnen wel degelijk aan bod in De Afspraak, hoe communiceer je daarover? Kan je de bevolking vertellen “dat we het ook allemaal nog niet weten”, of “dat we daarover nog een ferm debat moeten voeren vooraleer te beslissen”? Hoe lang kan je een beroep doen op “Tous Ensemble”? Mensen willen zekerheid en duidelijke richtlijnen. Dat is de voorbije weken echt wel gebleken. Kan je dan communiceren: “Ja, maar we zijn en blijven het constructief oneens”?

Aandoenlijk overigens hoe, in nieuwsuitzendingen, Ter Zakes en De Afspraken wetenschappers heel geduldig en voorzichtig uitleggen aan journalisten hoe (crisis)communicatie werkt.